ஈழம் - தமிழகம் - நான் - சில பதிவுகள்! (5)

குட்டிமணியின் கடிதம் 

நடராஜா தங்கதுரை, குட்டிமணி என அறியப்பட்ட  சிவராஜா யோகநாதன் ஆகியோரால் 1970களின் இறுதியில் தொடங்கப்பட்ட இயக்கம்தான் டெலோ(TELO - Tamil Eezham liberation organisation). இவ்வியக்கத் தலைவர்களுடன், விடுதலைப் புலிகளின் தலைவர் பிரபாகரனுக்கும் அந்தக் கால கட்டத்தில் தொடர்பு இருந்துள்ளது. குட்டிமணி, அடிக்கடி தமிழகம் வந்து போகக் கூடியவர். தமிழ் நாட்டுடனும், தமிழக அரசியல் தலைவர்களுடனும் தொடர்பு உடையவர்.

1973ஆம் ஆண்டு குட்டிமணி தமிழ்நாட்டில் கைது செய்யப்பட்டு, இலங்கைக்கு அனுப்பப்பட்டது உண்மையே. அப்போது தமிழக முதல்வராகக் கலைஞர் இருந்ததால், குட்டிமணியைக் கலைஞர் தான் பிடித்துக் கொடுத்துவிட்டார் என்றும், குட்டிமணியின் சாவுக்குக் கலைஞரே காரணம் என்றும் அய்யா நெடுமாறன் அடிக்கடி கூறி வருகின்றார். 1983 டிசம்பரில், தமிழ்நாடு சட்டமன்றத்திலேயே, அன்றைய முதல்வர் எம்.ஜி.ஆர். இக்குற்றச்சாட்டை முன் வைத்தார்.  அந்த நேரத்திலேயே அதற்கான சரியான விடைகள் எடுத்து வைக்கப் பட்டன. எனினும் அது குறித்து அவ்வப்போது பேசுவதும், கலைஞரைக் குற்றவாளியாக்க முயல்வதும் தொடர்ந்து நடந்து கொண்டே உள்ளது. இக் குற்றச்சாட்டு பற்றிப் பேசுவதற்கு முன், குட்டிமணி குறித்தும், இலங்கைச்  சிறைகள் மூன்றில் நடைபெற்ற படுகொலைகள் குறித்தும் அறிதல் தேவையானது.

டெலோ அமைப்பிற்குத் தங்கதுரை தலைவராகவும், குட்டிமணி செயலராகவும் இருந்தனர். குட்டிமணி வல்வெட்டித்துறையைச் சேர்ந்தவர். நெஞ்சுரம் கொண்ட அடங்காத் தமிழர்களில் அவரும் ஒருவர். அரச எதிர்ப்பில் சலிக்காமல் பணியாற்றியவர். 1973-75, 1975-77, 1981-83 ஆகிய ஆண்டுகளில் இலங்கைச் சிறைகளில் இருந்தவர். 1983 ஜூலை 25 அன்று வெலிக்கடைச் சிறையில் படுகொலை செய்யப்பட்டவர்.

வெலிக்கடை(Welikkada), கொழும்பு மாவட்டத்தில் உள்ளது. அங்குள்ள சிறைதான் இலங்கையிலேயே மிகப் பெரியது. 48  ஏக்கர் நிலப்பரப்பில், 1841  ஆம் ஆண்டு பிரித்தானியர்களால் கட்டப்பட்ட அச் சிறையில் ஏறத்தாழ 2000  பேரை அடைக்க முடியும். 

அந்தச் சிறையில்தான் 1983 ஆம் ஆண்டு, டெலோ அமைப்பின் தலைவர்களான தங்கதுரை, குட்டிமணி, ஜெகன் ஆகியோர் சிறை வைக்கப் பட்டிருந்தனர். அவ்வாண்டு ஜூலை 25 ஆம் நாள், அரசினால் திட்டமிடப்பட்டு ஒரு பெரிய கலவரம் நடந்தது. அச் சிறையில் இருந்த சிங்களக் கைதிகள், அரசு கொடுத்த கொலைவெறி ஆயுதங்களோடு, தமிழ் அரசியல் கைதிகள் அடைத்து வைக்கப்பட்டிருந்த பகுதிக்கு அனுப்பப்பட்டனர். சில மணி நேரத்தில், டெலோ தலைவர்கள் உள்ளிட்ட 35 தமிழர்கள் வெட்டியும், குத்தியும் கொல்லப்பட்டனர். அவர்களுள் மிகக் கொடூரமாகக் கொல்லப்பட்டவர் குட்டிமணிதான். உயிரோடு அவர் கண்கள் இரண்டும் பிடுங்கப்பட்டன.வெறி பிடித்த சிங்களன் ஒருவன் அந்தக் கண்களைத் தன் காலில் போட்டு மிதித்தான். 

குட்டிமணியின் மீது சிங்களர்கள் அந்த அளவு கோபம் கொண்டதற்கான காரணம் ஒன்று உண்டு. ஒருமுறை அவர் நீதிமன்றத்தில்,"என்னை இந்த அரசு ஒருநாள் கொன்றுவிடும். அப்படி என் மரணம் நிகழ்ந்து விடுமானால், என் கண்கள் இரண்டையும் இரு தமிழர்களுக்குப் பொருத்தி விடுங்கள். நான் பார்க்க இயலாத தமிழ் ஈழத்தை எதிர்காலத்தில் என் கண்களாவது பார்க்கட்டும்" என்று கூறினார். இந்தக் கூற்றை அந்த வெறி பிடித்த சிங்களக் காடையர்களால் பொறுத்துக்கொள்ள முடியவில்லை. "உன் கண்கள் இருந்தால்தானே ஈழத்தைப் பார்க்கும்" என்று சொல்லியே அவர் கண்களைப் பிடுங்கி உள்ளனர். உலகின் எந்த மூலையிலும் நடைபெற்றிராத கொடுமைகள் எல்லாம் தமிழனுக்குத்தான் நடைபெற்றன. 

வெலிக்கடைச் சிறைக் கலவரம் அத்துடன் நின்றுவிடவில்லை. மீண்டும் 28 ஆம் நாள் காலையில் அதே போன்று இன்னொரு கலவரம். அதில் இன்னொரு 18 தமிழர்கள் கொல்லப்பட்டனர். ஆக, மூன்றே நாள்களில் 53  தமிழர்கள், அவர்கள் தமிழர்களாகப் பிறந்த ஒரே குற்றத்திற்காகக் கொல்லப்பட்டனர் இதற்குப் பின்புதான், தமிழகம் எங்கும், ஈழ ஆதரவு எழுச்சி அலை எழுந்தது.

இலங்கையில் மேலும் இரண்டு சிறைகளில் இதேபோன்று, பிற்காலத்தில் தமிழர் படுகொலைகள் நிகழ்ந்துள்ளன. ஆனால் வெலிக்கடை அளவிற்கு அவை மக்களைச் சென்றடையவில்லை.1997 டிசம்பர் 12 அன்று, கொழும்புக்குத் தெற்கே, மேற்குக் கரையோரம் உள்ள களுத்துறை (Kalutara) ஊர்ச் சிறையில் மூன்று தமிழர்கள் கொல்லப்பட்டனர். 2௦௦௦ அக்டோபர் 25 அன்று, கொழும்புக்குக் கிழக்கே 2௦௦ கி.மீ. தொலைவில் உள்ள பிந்துனுவேவா (Bindunuwewa) சிறையில், சிங்களக் கைதிகளால், அரசின் பின்னணியில், 26 தமிழர்கள் கொல்லப்பட்டனர். எனவே சிறைப் படுகொலைகள் என்பது, இலங்கையில் தொடர் நிகழ்வுகளாகவே உள்ளன.

தமிழ்நாட்டைப் பொறுத்தவரை, ஈழத்தில் நடைபெற்ற கொடூரங்களுக்கு எதிரான எழுச்சி இருந்த அதே நேரத்தில், அதனை உள்ளூர் அரசியலுக்குப் பயன்படுத்திக் கொள்ளும் முயற்சிகளும் தொடர்ந்து இடம்பெற்று வந்தன. இதனை மிகுந்த வேதனையோடுதான் குறிப்பிடுகின்றேன். அப்படி ஒரு முயற்சிதான், குட்டிமணி கொலையையும், கலைஞரையும் தொடர்பு படுத்துவது.

1973 இல் குட்டிமணி தமிழ்நாட்டில் கைது செய்யப்பட்டதற்கும், 1983 இல் அவர் கொலை செய்யப்பட்டதற்கும் எந்தத் தொடர்பும் இல்லை என்றாலும், கலைஞர் ஆட்சியில்தானே அவர் கைது செய்யப்பட்டார், அதனைக் கலைஞர் தடுத்திருக்கலாமே  என்னும் கேள்வி நியாயம் போலவே தோன்றும். ஆனால் அது பற்றிய உண்மைகளைப் பின்னால் குட்டிமணியே வெளியிட்டுள்ளார். அதனைக் குட்டிமணியின் வழக்குரைஞர் கரிகாலன் 1984  ஆம் ஆண்டே வெளிப்படுத்தித் தெளிவு செய்துள்ளார். கரிகாலன் அதனை முரசொலியிலோ, விடுதலையிலோ எழுதவில்லை. 04.01.1984 ஆம் நாளிட்ட ஜூனியர் விகடன் இதழில் எழுதியுள்ளார்.  இது குறித்து குட்டிமணியே எழுதிய கடிதமும் முரசொலியில் வெளியிடப் பட்டுள்ளது.

முதலில், ஜூனியர் விகடனில் வெளிவந்துள்ள குட்டிமணி பற்றிய செய்திகளைப் பார்ப்போம்.

குட்டிமணியின் வழக்கறிஞரான கரிகாலன், 1982 டிசம்பரில் வெலிக்கடைச் சிறையில் சந்தித்துப் பேசிய செய்திகளை மேலே உள்ள ஜூனியர் விகடன் இதழில் பதிவு செய்துள்ளார்.

சட்டமன்றத்தில் நடைபெற்ற விவாதங்களைக் குட்டிமணியிடம் கூறியபோது, அவர், "கலைஞருக்கு இதில் ஒரு சம்பந்தமும் இல்லை. அவருக்கு இதுபற்றி ஒன்றும் தெரியாது. கள்ளக்கடத்தல்காரன் என்று பொய் சொல்லி அல்லவா என்னை மத்திய அரசின் ஒப்புதல் பெற்றுப் பிடித்து வந்தார்கள்" என்று கூறியுள்ளார். 

கலைஞருக்குத் தகவல் சொல்லியிருக்கலாமே எனக் கரிகாலன் கேட்க, "செய்திருக்கலாம். அவரும் உதவி இருப்பார். இயக்கத்திலுள்ள ஈடுபாடுகளை அப்போது மிகவும் ரகசியமாக வைத்திருக்கும்படி தலைவரின் (தங்கதுரை) கட்டளை. அதனாலதான் நான் தகவல் ஏதும் அனுப்பவில்லை" என்றிருக்கிறார் குட்டிமணி.

அதன்பிறகு, தன் கருத்துகளைக் குட்டிமணி கடிதமாகவே எழுதிக் கரிகாலனிடம் கொடுத்திருக்கிறார். தலைவர் தங்கதுரையின் ஒப்புதல் பெற்று வெளியிடுமாறு கேட்டுக் கொண்டுள்ளார். அவர் விருப்பப்படி, பனாகொடை இராணுவ முகாமில் இருந்த தங்கதுரையிடம் காட்டிவிட்டு,அக் கடிதத்தை கரிகாலன் அனுப்ப, அது 5-5-1983 ஆம் நாளிட்ட முரசொலியில் வெளியாகியுள்ளது. அக் கடிதத்தில், தன் கைதுக்கும், கலைஞருக்கும் எவ்விதத் தொடர்பும் இல்லை என்பதைக் குட்டிமணி விளக்கியுள்ளார்.

இதோ அந்தக் கடிதத்தில் இருந்து சில பகுதிகள்  

"எமது வழக்கறிஞர் திரு ச.நவரத்னம் (கரிகாலன்) அவர்கள் சிறைக்கூடத்தில், என்னையும், என் நண்பர் ஜெகனையும் சந்தித்தார்..........1973 ஆம் ஆண்டு தமிழ்நாட்டில் வேதாரண்யத்தில் என்னைக் கைது செய்த இலங்கைப் பொலிசாரிடம் கையளித்தமைக்குக் கலைஞரின் கழக அரசு உடந்தையாக இருந்தது என்றொரு கருத்து, தமிழ்நாட்டில் ஒரு சாரார் மத்தியில் கூறப்படுவதாகச் சொன்னார்

.......................இலங்கைப் போலீசார் கள்ளக் கடத்தல்காரர் என்றே எம்மைப் பற்றிப் பொய் புனைந்து கூறி, இந்திய மத்திய அரசை ஏமாற்றி எம்மை இலங்கைக்கு நாடு கடத்துவதற்கு மத்திய அரசிடம் ஒப்புதல் பெற்றனர். எமது இயக்கத் தோழர்கள் அந்த நேரத்தில் தமிழ்நாடு அரசிடமோ, கலைஞரிடமோ எமது விடுதலைப் போராட்ட ஈடுபாடுகளைப் பற்றி எடுத்துக் கூறவில்லை. எமது ஈடுபாடுகளை நாம் இரகசியமாக வைத்திருந்தமையால், இயக்கக் கட்டுப்பாடுகளை மீறி நாம் யார் என்பதை தமிழ்நாடு பொலிசாருக்கு நாம் கூட கைது  செய்யப்பட்ட வேளையில் வெளிப்படுத்தவில்லை. இவற்றை நாம் வெளிப்படுத்தியிருந்தால், கலைஞரின் கழக அரசு, இந்திய மத்திய அரசு எம்மை இலங்கைச் சிங்கள அரசிடம் கையளிக்க விடாது தலையிட்டுத் தடுத்திருக்கும் என்பது உறுதி.

               இந்தப் பின்னணியில், தலைவர் கலைஞர் எம்மைக் காட்டிக் கொடுத்தார் என்றோ, இலங்கை அரசிடம் கையளித்தார் என்றோ பழி சுமத்துவது, உண்மைக்குப் புறம்பானதும், நியாயமற்றதுமாகும். இதனால் கலைஞரும், கழகத் தோழர்களும் புண் பட்டிருந்தால் வருந்துகிறோம்."

இது தொடர்பான என் அனுபவம் ஒன்றினையும் இவ்விடத்தில் குறிக்க வேண்டும். தங்கதுரை, குட்டிமணி,ஜெகன் என்னும் தலைப்பில், ஜூனியர் விகடன் இதழில் தொடர் எழுதிக்கொண்டிருந்த வழக்கறிஞர் கரிகாலனை. அக் கால கட்டத்தில் நான் நேரில் சந்திக்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. அப்போது நானும் நண்பர்கள் புவி.உமாசந்திரன், இளையமகன், அண்ணல் (கவிஞர் காவிரி நாடனின் மகன்) ஆகியோரும் சேர்ந்து 'தமிழீழச் சிவப்பு மலர்' என்னும் ஒரு மலர் வெளியிடும் முயற்சியில் ஈடுபட்டிருந்தோம். அம்மலரை அய்யா நெடுமாறன் அவர்கள்தான் வெளியிட வேண்டும் என்று கருதி முயற்சி செய்தோம். ஆனால் அப்போது அவருடன் எங்களுக்கு நெருங்கிய தொடர்பு இல்லாத  காரணத்தால் அது இயலாமல் போயிற்று. எனவே, ஜூனியர் விகடனில் தங்கதுரை, குட்டிமணி முதலியோர் பற்றிய செய்திகளை எழுதி நன்கு அறிமுகமாகியிருந்த வழக்கறிஞர் கரிகாலனைக் கொண்டு வெளியிடலாம் என முடிவு செய்தோம்.

அதற்காக, எழும்பூர் தொடர்வண்டி நிலையம் எதிரில் உள்ள கென்னத் தெருவில் ஒரு விடுதியில் தங்கியிருந்த அவரை நானும், நண்பர் புவி.உமச்சந்திரனும் சென்று சந்தித்தோம். மலர் வெளியீட்டு விழாவிற்கு முன்,இரண்டு அல்லது மூன்று முறை அவரைச் சந்தித்திருப்போம். ஒருநாள், ஈழப் போராட்டம் பற்றி உரையாடுகையில், குட்டிமணி கைது குறித்துக் கேட்டோம். 

"உண்மை என்ன என்பதை நான் ஜூனியர் விகடன் இதழில் எழுதியுள்ளேன். ஆனால் இங்கு பல்வேறு விதமான உள்ளூர் அரசியல் நடக்கிறது. அதில் நாங்கள் தலையிட விரும்பவில்லை. எங்களுக்கு எல்லோருடைய உதவியும் தேவைப்படுகிறது. குட்டிமணி கைதுக்குக் காரணம் கலைஞர்தான் என்பது, கலைஞரைப் பிடிக்காதவர்கள் உருவாக்கும் செய்தி. நான் அவ்வளவுதான் சொல்ல முடியும்" என்றார் கரிகாலன்.

இவ்வாறு, குட்டிமணி கைதுக்கும்,கலைஞருக்கும் தொடர்பு இல்லை என்பதற்கான சான்றுகள் பல உண்டு. குட்டிமணியே எழுத்து மூலம் தெரிவித்த பின்னர் வேறு சான்றுகள் தேவை இல்லை. ஆனாலும் இந்த உண்மைக்கு மாறான குற்றச்சாட்டைத் தமிழ்நாட்டில் இன்றும் சொல்கின்றவர்கள் உள்ளனர். அதனை அப்படியே நம்பும் இளைஞர்களும் உள்ளனர் என்பது வேதனையான செய்தி.

       தான் ஆட்சிக்கு வந்தவுடன், பெரியாரை மேடைக்கு அழைத்து வந்து எம்.ஜி.ஆர். பாராட்டினார் என்று, சென்னை கே.கே. நகர் பொதுக்கூட்டத்தில், நாம் தமிழர் கட்சித் தலைமை ஒருங்கிணைப்பாளர் சீமான் பேசினார். கூடியிருந்தவர்கள் எல்லோரும் கைதட்டினர். அந்த ஒளிநாடா இணையத் தளத்தில் உலகெங்கும் உலா வந்தது. 1973 இல் இறந்து போன அய்யா பெரியாரை, 1977 ஆம் ஆண்டு ஆட்சிக்கு வந்த எம்.ஜி.ஆர். எப்படி  அழைத்துவந்தார் என்று  எவரும் கேட்கவில்லை .

       1944 ஆம் ஆண்டு, சத்தியமூர்த்தி ஐயர் தொலைபேசியில் சொன்ன அறிவுரையின் அடிப்படையில்தான், பெரியார் தமிழர் கழகம் என்று பெயர் வைக்காமல், 'திராவிடர் கழகம்' எனப் பெயர் வைத்தார் என்று முற்றிலும் உண்மைக்கு மாறான ஒரு செய்தியை அரு.கோபாலன் தன் 'எழுகதிர்' இதழில் எழுதினார். பார்ப்பனர்கள் சொற்படிதான் பெரியார் நடந்துகொண்டார் என்பதற்கான சான்றாம் அது. சத்தியமூர்த்தி ஐயர் 1943 ஆம் ஆண்டே இறந்து போய்விட்டார் என்னும் உண்மையைச் சுட்டிக்காட்டிய பின்னும், அரு. கோபாலன் ஒரு வருத்தம் கூடத் தெரிவிக்கவில்லை.

       இப்படித்தான் இங்கு வரலாறுகள் சொல்லப்படுகின்றன. இப்படிக் கட்டமைக்கப்பட்ட திரிபுகள் இன்று இணையத் தளங்களில் ஏராளமாக உலவுகின்றன. அவற்றுள் ஒன்றுதான் கலைஞரும், தி.மு.க.வும் ஈழத்திற்கு எதிரானவர்கள் என்பது.  

உண்மையில், ஜூலை சிறைப் படுகொலைகளுக்குப் பிறகு, அதற்கான எதிர்வினைகளை உடனடியாகத் தொடங்கிய கட்சி தி.மு.க.தான். ஆகஸ்ட் ஏழாம் தேதியே தி.மு.க.வின் செயற்குழு கூடி, தலைவரும் (கலைஞர்), பொதுச் செயலாளரும் (பேராசிரியர்) சட்டமன்ற உறுப்பினர் பதவியிலிருந்து விலகுவதாக முடிவெடுத்தது. எனவே ஈழச் சிக்கலை முன்வைத்துத் தங்கள் பதவிகளிலிருந்து 10.08.1983 அன்று இருவரும் விலகினர். 

அப்போது நெடுமாறன் அவர்களும் தமிழ்நாடு சட்டமன்ற உறுப்பினராக இருந்தார்.  ஆனால் என்ன காரணத்தினாலோ அவர் பதவி விலகவில்லை. அதற்கு நியாயமான காரணங்கள் கூட இருந்திருக்கலாம். எனினும், கருணாநிதி நாற்காலி ஆசை காரணமாகவே 2009 இல் பதவி விலகவில்லை என்று பலமுறை நெடுமாறன் அவர்கள் கூறும்போது, அன்று அவர் ஏன் விலகவில்லை என்ற கேள்வி நமக்கு வரவே செய்கிறது.

                 

அதே மாதம் 28 ஆம் தேதி, சென்னைக் கடற்கரையில் நடைபெற்ற கூட்டத்தில் கலைஞர் பேசிய உரை குறிப்பிடத்தக்கது. அன்று அவர் குறிப்பிட்டார், "இந்திய அரசு, பங்களா தேசத்தை உருவாக்கியது போல, ஈழத்தையும் உருவாக்கத் துணை நிற்குமானால், இன்னும் பத்து ஆண்டுகளுக்குக் காங்கிரஸ் கட்சியே பதவியில் இருக்கட்டும்.  நாங்கள் தேர்தலில் கூடப் போட்டியிடவில்லை."

(சனிக்கிழமைதோறும் சந்திப்போம்)