சுயமரியாதை - 8

ஜாதி ஒழிப்பில் மூன்று வகையினர் 

9 - 10 ஆம் நூற்றாண்டுகளில்  திடீரென எழுந்த இடங்கை-வலங்கைப் பிரிவுகள், 18ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் தாமாகவே ஓய்ந்துவிட்டன. ஏறத்தாழ ஆயிரம் ஆண்டுகள் இம்மண்ணில் ஆட்சி செலுத்திய அப்பிரிவுகளின் தோற்றம், மறைவுக்கான காரணத்தை இன்றும் வரலாற்றாசிரியர்களால் வரையறுத்துக் கூற முடியவில்லை. இன்றும் அது புரியாத புதிராகவே உள்ளது என்றுதான் டாக்டர் கே.கே. பிள்ளை போன்றவர்களே சொல்கின்றனர்.

அப்பிரிவுகள் மறைந்தாலும், ஜாதிச் சண்டைகள் மறையவில்லை. நாகரிகமும், அறிவியலும் வளர்ந்துள்ள இன்றைய நூற்றாண்டிலும் மேலும் மேலும் அவை  இறுக்கம் பெற்றே திகழ்கின்றன. 19, 20 ஆம் நூற்றாண்டுகளில் ஜாதி மோதல்கள் கூடிக் கொண்டுதான் போயின. அவற்றிற்கான எதிர்வினைகளும் தொடர்ந்து நடந்து வந்துள்ளன. எனினும், ஜாதிக்கு எதிரான போக்குகளில் மூன்று வகைகள் உள்ளன என்று கூற வேண்டும்.

ஜாதி பிரிவினைகளால் இந்துமதம் வலுவிழக்கின்றது என்று கருதியவர்கள், அவற்றுக்குள் நல்லிணக்கத்தை ஏற்படுத்தி, இந்து மதத்தைக் காப்பற்ற முயன்றனர். ஆரிய சமாஜம், பிரும்ம சமாஜம் போன்றவை இந்த வகையைச் சேர்ந்தவை. பாரதியாரிடம் கூடச் சில வேளைகளில்   இப்போக்கைக் காண முடியும். "ஜாதி மதங்களைப் பாரோம்" என்று எழுதிய பாரதியார், அடுத்த பத்தியிலேயே "ஈனப் பறையர்களேனும்" என்கிறார். "ஈன" என்னும் அடைமொழி இங்கு கவனிக்கத் தக்கது. ஜாதிகளைத் தாண்டி வந்தாலும், பாரதத்தாய், "வேதங்கள் பாடுவள் காணீர்" என்கிறார். "ஜாதி மத விநோதங்கள்" என்னும் அவரது கட்டுரையிலும் இப்போக்கைக் காண முடியும். இவ்வாறு இன்னும் பலரை எடுத்துக் காட்டலாம். 

1828இல் ராஜா ராம் மோகன் ராயினால் தொடங்கப்பெற்ற பிரம்ம சமாஜமும், 1875இல் தயானந்த சரஸ்வதியால் தொடங்கப்பெற்ற ஆரிய சமாஜமும் தமிழ்நாட்டிலும் பரவின. ராஜா ராம் மோகனின் சீர்திருத்தக் கருத்துகளுக்கு இங்கு ஓரளவு வரவேற்பும் இருந்தது. விதவைகள் மறுமணம், குழந்தை மண எதிர்ப்பு ஆகியனவற்றில் அவ்வியக்கம் முனைப்புக் காட்டியது. பெண் கல்விக்கு ஆதரவாகவும், மூட நம்பிக்கைகளுக்கு எதிராகவும் கருத்துகளை வெளியிட்டது. ஆனாலும், திருமணம், ஈமச் சடங்குகள் ஆகியனவற்றில், இந்து சமய உணர்விற்கு ஊறு  தேட விரும்பாமல் பின்பற்ற வழிகாட்டியது.

இந்துமதம், பார்ப்பனியம் ஆகியனவற்றை எதிர்க்கும் அதே வேளையில், இன்னொரு மதத்தையும், இன்னொரு ஜாதியையும் உயர்த்திப் பிடித்தவர்கள் இரண்டாம் வகையினர். ஈழத்தின் ஆறுமுக நாவலர் தொடங்கி, தமிழகத்தின் மறைமலை அடிகள் வரை அத்தகையோர் பலரை அவ்வரிசையில்  காட்ட முடியும். சைவ மதமும், வெள்ளாளர் என்னும் சமூகப் பிரிவும் அவர்களால் உயர்த்திப் பிடிக்கப்பட்டன.

ஜாதி மதம் எல்லாவற்றையும் புறக்கணித்துச் சமத்துவத்தை முன்னெடுத்தோர் வரிசையில், 19 ஆம் நூற்றாண்டில் வள்ளலார் முன்  நிற்கின்றார். அவரைத் தொடர்ந்து மயூரம் வேதநாயகம் பிள்ளை, அயோத்திதாசப் பண்டிதர், ரெட்டைமலையார், சிங்காரவேலர், பெரியார் என்று அவ்வரிசை நீள்கிறது.

வள்ளலார் ராமலிங்க அடிகளின் தொடக்க நிலைக்கும், இறுதிக்கால நிலைக்கும் பெரும் வேறுபாடு இருக்கிறது.  1823ஆம் ஆண்டு பிறந்த வள்ளலார், 1865இல், கருங்குழி என்னும் ஊரில், சமரச வேத சன்மார்க்க சங்கத்தையும், பிறகு சமரச வேத தருமச் சாலையையும் நிறுவினார். சைவ மதத்திலே பிறந்து, சிவபெருமான் மீது ஆழ்ந்த பற்றுக் கொண்டவராகவே அவர் இருந்தார். முருகனின் மீது  ஏராளமான துதிப் பாடல்களை அவர் பாடியுள்ளார்.

ஆனால் அவருடைய இறுதிக் காலம் வேறுபட்டதாக இருந்தது. 'வேத'  என்று இருந்த சொற்களையெல்லாம் மாற்றினார். சமரச வேத சன்மார்க்க சங்கம், சமரச 'சுத்த' சன்மார்க்க சங்கம் ஆயிற்று. தருமச் சாலையின் பெயரும் அவ்வாறே மாற்றப்பட்டது. இவை போன்ற பெயர் மாற்றங்களைத் தாண்டி, சமயம், சடங்குகள் பற்றிய அவருடைய ஒட்டுமொத்தப் பார்வையும் இறுதியில் மாறிவிட்டன என்பதற்குச் சான்றுகள் உள்ளன. அவற்றை முழுமையாக உள்வாங்கிக்  கொண்டால்தான், சுயமரியாதை இயக்கத்தின் தோற்றத்திற்கான பின்புலத்தை நாம் நன்கு அறிந்து கொள்ள முடியும்.  

எனவே   வள்ளலாரின் பிற்காலம் பற்றி நாம் சற்றுக் கூடுதலாகப் பார்க்க வேண்டியுள்ளது. 

 (தொடரும்)

                                                                                  

நன்றி: நக்கீரன்