நதியோடும் பாதையில்...(21)

முள்ளிவாய்க்கால் முற்றமும்

ஜெயலலிதாவும் 

கடந்த 13ஆம் நாள் (13.11.2013) அதிகாலையில் நடத்தப் பெற்ற முள்ளிவாய்க்கால் முற்ற இடிப்பு, உலகெங்கும் வாழும் தமிழ் மக்களின் நெஞ்சில் இடியாய் விழுந்துள்ளது. மாவீரர்களின் நினைவிடங்களை இடித்துத் தள்ளிய சிங்கள அரசுதான் இங்கும் ஆட்சி நடத்துகிறதோ என்ற எண்ணமே எல்லோருக்கும் எழுகின்றது.

       

முற்றத்தை இடித்ததோடு நில்லாமல், அய்யா நெடுமாறன் அவர்களையும், அவரோடு சேர்த்து 83 உணர்வாளர்களையும் அரசு கைது செய்து திருச்சி சிறையில் அடைத்துள்ளது. அவர்கள் மீது, கொலை மிரட்டல் உள்ளிட்ட கடுமையான ஐந்து பிரிவுகளின் கீழ் வழக்கும் தொடுத்துள்ளது.

 ஏன் இத்தனை கோபம்? அவர்கள் அப்படி என்ன தவறு செய்து விட்டார்கள்?  இழந்த உயிர்களையும், உறவுகளையும் நெஞ்சில்  நிறுத்தி ஒரு நினைவு முற்றம் அமைக்கக் கூடாதா? தமிழர்களாய்ப் பிறந்த காரணத்தால் களம் நோக்கி எழுவதற்கும் உரிமையில்லை, அழுவதற்கும் உரிமை இல்லையா? மாநில நெடுஞ்சாலைத் துறைக்குச் சொந்தமான இடத்தில் சுற்றுச் சுவர்  கட்டப்பட்டுள்ளது என்றால்,  அதனைக் கட்டி முடிக்கும் வரை அரசு என்ன செய்தது? ஒன்று, கட்டும்போதே தடுத்திருக்க  வேண்டும் அல்லது முன் அறிவிக்கை கொடுத்து உரியவர்களிடம் விளக்கம் கேட்டிருக்க வேண்டும். எதுவுமின்றி, கட்டி முடிக்கும்வரை காத்திருந்துவிட்டு, திறப்பு விழா முடிந்து சில நாள்களில் அவசரம் அவசரமாக அதனை இடிப்பது என்றால் அதற்கு ஏதோ ஒரு உள்நோக்கம் இருக்க வேண்டும் என்றே தோன்றுகிறது. 

அதற்கு முதல் நாள்தான், தமிழ்நாடு சட்டமன்றத்தை விரைந்து கூட்டி, காமன்வெல்த் மாநாட்டில் இந்தியா கலந்து கொள்ளக் கூடாது  என்னும் தீர்மானத்தை முதலமைச்சர் முன்மொழிந்தார். அது ஒரு மனதாகவும் நிறைவேற்றப்பட்டது. அடடா, ஈழத்தின் மீது அம்மையாருக்குத்தான் எவ்வளவு ஈடுபாடு என்று பலரும் போற்றினர். அய்யா நெடுமாறன் அவர்களும், தம்பி சீமான் அவர்களும் அதனை வரவேற்றுப் பாராட்டியிருந்த செய்தியைத் தொலைக்காட்சிகள் திரும்பத் திரும்பக் காட்டிக் கொண்டிருந்தன. இந்நிலையில், ஈழத்திற்கு எதிராய் முள்ளிவாய்க்கால் முற்றத்தை ஏன் இடிக்க வேண்டும் என்ற ஐயம் எல்லோருக்கும் எழுகிறது.

புதிய தலைமுறை தொலைக்காட்சியில் தோழர் மணியரசன்தான் அதற்கொரு சரியான எடுத்துக்காட்டைக் கூறினார். 1933 ஆம் ஆண்டு  ஜேர்மன் நாட்டு அதிபராகப் பொறுப்பேற்றுக் கொண்ட ஹிட்லர் மே தினத்தை வெகு சிறப்பாகக் கொண்டாடினாராம். இனிமேல், 'உழைப்பை மதிப்போம், உழைப்பாளர்களை மதிப்போம் ' என்பதுதான் நம் நாட்டின் முழக்கம் என்றாராம். ஆனால் மறுநாளே, தொழிற் சங்கங்கள் அனைத்தையும் தடை செய்து ஆணையிட்டாராம். இன்னொரு ஹிட்லராக இப்போது ஜெயலலிதா வந்துள்ளார் என்றார்.

நல்ல எடுத்துக்காட்டுதான். நெடுமாறன் கைது செய்யப்பட்டபின்,  வைகோவும் தன் அளவு கடந்த கோபத்தை வெளிக்காட்டினார். பொடாவில் கைது செய்யப்பட்ட போது , விமான நிலையத்திலும், பின்பு  வேலூர் சிறைவாசலிலும் , 'சண்டாளி , சதிகாரி' என்று உரத்துக் குரல் எழுப்பிய பழைய வைகோவை மீண்டும் காண முடிந்தது. இனிமேல் மறுபடியும் மாற மாட்டார் என அவர் கட்சியனர் கூறுகின்றனர்.

முள்ளிவாய்க்கால்  முற்றத்திற்காகத் தன் சொத்து அனைத்தையும் கொடுத்துவிடுவதாகச் சொன்ன, திறப்பு விழா நாள்களில் கம்பீரமாக வலம் வந்த நடராசன் அவர்களைத்தான், இடிப்பு நிகழ்வு அன்று காண முடியவில்லை. வேறு வேலைகளுக்காக வெளியில் சென்றிருக்கலாம் அல்லது தொலைக்காட்சிகள் காட்டாமல் இருந்திருக்கலாம். 

இச்சூழலில் தோழர் தா. பாண்டியன் விடுத்துள்ள  'ஆவேச'  அறிக்கை பற்றி என்ன சொல்வது?  முதலமைச்சர் படித்தால் பயந்தே போய்  விடுவார். நீங்களும் படித்துப் பாருங்கள்:

"தமிழக அரசு முள்ளிவாய்க்காலில் பலியான மக்களின் அளப்பரிய  தியாகத்தை மதிப்பதால், அதற்காகப் பாடுபட்டு நினைவாலயம் எழுப்பிய நெடுமாறன் மற்றும் அவருடன் கைது செய்யப்பட்டவர்களை விடுதலை செய்யவும், அவர்கள் மீது தொடுக்கப்பட்ட  வழக்குகளை ரத்து செய்யவும் வேண்டும் என்று இந்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி சார்பில் கேட்டுக்கொள்வதாக அவர் கூறியுள்ளார்." (தி இந்து)

இதனைக் காட்டிலும் கோபமாக யாரால் அறிக்கை விட இயலும்? குறைந்தபட்சம் அதிகாரிகள் அல்லது சுற்றுச் சுவரை இடித்த வண்டிகளின் ஒட்டுனர்களையாவது தா.பா கண்டித்திருக்கலாம்.அது கூட அம்மாவின் வருத்தத்திற்குத் தம்மை ஆளாக்கிவிடும் என்று கருதியிருப்பார் போலும்! 'பணிவான' வேண்டுகோளோடு நிறுத்திவிட்டார். 

தா.பா. மட்டுமன்று, நெடுமாறன் உள்ளிட்ட அக்குழுவினர் அனைவருமே அம்மாவிடம் நெருக்கமாகவே இருக்க விரும்பினர். முற்றம் திறப்புக்கே அவரைத்தான் அழைக்க எண்ணியிருந்தனர் என்று நண்பர்கள் சிலர் கூறினார். அதனை அண்ணன் வைகோ அண்மையில் தன் பேட்டி ஓன்றில்  உறுதிப் படுத்தியுள்ளார். 'ஆறு மாதங்களுக்கு முன்பே அண்ணன் நெடுமாறன் கடிதம் எழுதினார் . அதற்கு எந்தப் பதிலும் இல்லை. பிறகு தா. பாண்டியன் மூலம் முயற்சி செய்தோம். அதற்கும் பயனில்லை: என்று அவர் கூறியுள்ளார். இவ்வாறு பல விதங்களிலும் அவமானப்பட்ட பின்பும், அம்மாவைப் பற்றி அவர்கள் யாரும் ஒருவரியும் தவறாகப் பேசவில்லை. 

அது மட்டுமின்றி, தமிழக வரலாறு சொல்லும் முற்றத்தில் அம்மாவுக்குப் பிடிக்காத பெரியார், கலைஞர் படமெல்லாம் வைக்காமல் பார்த்துக் கொண்டார்கள். காமராசர் படம் கூட இல்லை. கலைஞருக்கு வேண்டியவர்கள் யாருக்கும் பார்வையாளருக்கான அழைப்பிதழ் கூட அனுப்பவில்லை. இவ்வளவுக்குப் பிறகும் அம்மாவின்  கருணை  கிடைக்காமலே போய்விட்டது. தொடக்கம் முதலே முற்றத்திற்கு அவர் எதிரானவராக இருந்தார். தடைகளை விதித்தார். நீதிமன்றத்தில் மேல்முறையீடு செய்தார். இவ்வளவும் போதாதென்று, முற்றத்தின் ஒரு பகுதியை இடித்தும் விட்டார். 

இப்போதுதான் அவர் ஒரு ஹிட்லர் என்று நம் தமிழ்த் தேசியத் தலைவர்களுக்குப் புரிந்துள்ளது. ஒரு வகையில் ஜெயலலிதா மிகப் பெரிய ஆள்தான்! நம்மால் எல்லாம் புரிய வைக்க முடியாததை அவர்தானே புரிய வைக்கிறார்.

இனியேனும்  அனைவரும் ஒருங்கிணைந்து முற்றத்தைக் காப்போம். அது தமிழர்களின் சொத்து! 

(சனிக்கிழமைதோறும் சந்திப்போம்)